You are currently browsing the category archive for the ‘Κινηματογράφος’ category.
Όταν το 1924 λειτούργησε στη Λάρνακα και το κινηματοθέατρο “Μακρίδη”, άρχισε μεγάλος ανταγωνισμός με το “Σαλόν Ροζ”, το άλλο κεντρικό και πολύ γνωστό κινηματοθέατρο της πόλης. Τόσο, που κυκλοφόρησε και πειρακτικό τετράστιχο για τους πολίτες που προτιμούσαν το ένα αντί του άλλου :
Εις το “Σαλόν Ροζ”
πάνε όλ’ οι Καραγκιόζ
και εις του “Μακρίδη”
κάθε καρυδιάς καρύδι.
Το παράδοξο είναι ότι στο τέλος του 1926 ―και για όλο το 1927― το “Σαλόν Ροζ” μετονομάστηκε σε …”Σαλόν Μπλέ” (!)
Από το 1928 επέστρεψε στο παλιό όνομά του, έως το 1948, όταν καταστράφηκε από πυρκαγιά και στη θέση του κτίστηκε ο κινηματογράφος “Ρεξ”.
Τα «θερινά σινεμά» ήταν κάποτε οάσεις καλοκαιρινής δροσιάς συνδυασμένης με ψυχαγωγία. Κι επειδή, εδώ και λίγες μέρες η Κυβέρνηση (με τον χειρότερο δυνατό τρόπο) φρόντισε να μας περιορίσει τις δυνατότητες λίγης δροσιάς, ας αρκεστούμε θυμίζοντας τι πρόσφεραν πριν από ακριβώς εξήντα χρόνια θερινοί κινηματογράφοι της Λάρνακας, όπως ο «Μαγικός Κήπος’.
[Προσοχή : Ο εικονιζόμενος δεν είναι ένας ακόμη αγανακτισμένος συμπολίτης που προσπαθεί να καταστρέψει το κυπριακό κράτος ή τους θεσμούς του. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή σημερινές καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα].
Ο πρωτοπόρος του κινηματογράφου στην Κύπρο, Νίκος M. Κυπριανού, ήταν γιος του σκαλιώτη εμπόρου Μιχαήλ Μ. Κυπριανού. Με σπουδές στην Εμπορική Σχολή Πειραιά και στο γαλλικό Ιησουητικό Κολλέγιο Βηρυτού, το 1913 έφερε στη Λάρνακα την πρώτη μηχανή προβολής ταινιών, της περιφημής για την εποχή της και σημαντικής στην ιστορία του κινηματογράφου, εταιρείας Πατέ, και άρχισε προβολές στην αίθουσα του «Σαν Χωλ». Αργότερα μετακινήθηκε στη Λευκωσία από όπου ανέπτυξε παγκύπρια δραστηριότητα και δημιούργησε μια πραγματική κινηματογραφική «αυτοκρατορία» ως γενικός διευθυντής των επιχειρήσεων Μ.Μ. Κυπριανού ―όπως φαίνεται και σε διαφήμιση του 1939. Ο Νίκος Μ. Κυπριανού πέθανε το 1951.
Μια μικρή επιλογή ενθυμημάτων του παλαιού σκαλιώτικου κινηματογράφου μέσα από προγράμματα παραστάσεων των κυριοτέρων κινηματοθεάτρων της πόλης.
Το Θέατρο Μακρίδη λειτούργησε τον Νοέμβριο του 1924. Όπως αναφερόταν σε εφημερίδες της εποχής, «είναι πλάτους 18 μέτρων και μήκους 26 μέτρων, μετά καλλιτεχνικής σκηνής και συμπληροί σπουδαίαν έλλειψιν της πόλεώς μας». Χρησιμοποιήθηκε επίσης για χορούς και κινηματογραφικές προβολές. Για την ασφάλειά των θεατών ―επειδή υπήρχε πάντοτε κίνδυνος πυρκαγιάς (από ανάφλεξη της ταινίας λόγω υπερθέρμανσης της μηχανής)― όταν αργότερα (1927) εξετάστηκε για να χρησιμοποιηθεί ως χειμερινός κινηματογράφος, «ευρέθη τελείως ακατάλληλον δια κινηματοθέατρον. Και πριν του επιτραπεί να δώσει παραστάσεις κινηματογραφικάς πρέπει να αλλάξει την τοποθεσίαν της καμπίνας προβολής, ήτις ευρίσκεται άνωθεν της κυρίας εισόδου του θεάτρου και παραπλεύρως της εισόδου και εξόδου των θεατών του εξώστου».
Μια από τις ελάχιστες διασωζόμενες φωτογραφίες του εσωτερικού του θεάτρου, από την πρώτη περίοδο της ζωής του, λήφθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1925, κατά τη διάρκεια χορού του άγνωστού μας “Συλλόγου Π.Σ.Ζ.”, στον οποίο συμμετείχε μεγάλος αριθμός γνωστών πολιτών της Λάρνακας.
Ο κινηματογράφος παρουσιάζεται στη Λάρνακα από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, με προβολές που γίνονταν, συνήθως, σε καφενεία και άλλους πρόχειρους δημόσιους χώρους. Μετά την πρώτη δεκαετία κτίζονται και τα πρώτα “κινηματοθέατρα”, με γνωστότερο το “Πατέ”, των επιχειρήσεων Γεωργίου Μ. Κυπριανού, το οποίο για κάποιες δεκαετίες κυριάρχησε στην πόλη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, σε εφημερίδες της Λάρνακας γίνονταν αναφορές σε “πόλεμο” μεταξύ των κινηματογράφων “Πατέ” και “Γκωμόν”, ο οποίος όμως έληξε με νίκη του πρώτου. (Pathe ήταν δραστήρια γαλλική κινηματογραφική εταιρεία, η οποία πρώτη δημιούργησε και ταινίες επικαίρων, ενώ Gaumont, επίσης γαλλική κινηματογραφική εταιρεία, σύγχρονη της πρώτης).
Το κινηματοθέατρο “Πατέ” της Λάρνακας βρισκόταν στο ανατολικό άκρο του παραλιακού δρόμου, πλάι στο “Grand Hotel”, και υπήρξε πρόδρομος της αίθουσας εκδηλώσεων “Sun Hall” (όπου σήμερα βρίσκεται το ομώνυμο ξενοδοχείο).
[Το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί ―φωτογραφία του κινηματοθεάτρου, διαφήμιση και έμμετρο διαφημιστικό στιχούργημα― είναι της περιόδου 1922-1925].
ΛΑΡΝΑΚΑ 
