You are currently browsing the category archive for the ‘Τέχνη’ category.
Ο Tristram Ellis (1844-1922) ήταν ο πρώτος σημαντικός άγγλος ζωγράφος που επισκέφθηκε την Κύπρο αμέσως μετά την απόκτηση της Κύπρου από τους Άγγλους. Έκδοση με σχέδιά του (Thirteen Etchings of the views & places of interest in Cyprus) κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1879 και είναι σήμερα ένα από τα σπανιότερα και πιο περιζήτητα βιβλία για την Κύπρο. (Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πρόσφατη δημοπρασία γνωστού οίκου δημοπρασιών της πόλης, έργο του Ellis πωλήθηκε στην τιμή των 5.000 ευρώ).
Το μικρό σχέδιο που ακολουθεί, με τίτλο “The Marina, Larnaca”, στηρίζεται σε αντίστοιχο σχέδιο του ζωγράφου και δημοσιεύθηκε σε περιοδικό της εποχής.
Οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις επιτρέπουν τόσο δραστικές επεμβάσεις στις φωτογραφίες, που κανένας πια δεν μπορεί να είναι εντελώς βέβαιος ότι εκείνο που έχει μπροστά του αποδίδει την πραγματικότητα. Παλαιότερα όμως η δυνατότητα αλλοιώσεων ήταν πολύ περιορισμένη και στηριζόταν ―σχεδόν αποκλειστικά― στη γνώση και τις ικανότητες του ίδιου του φωτογράφου. Δείγμα ενδιαφέρουσας παλιάς επέμβασης σε φωτογραφία είναι και αυτή που ακολουθεί, από το σπουδαίο φωτογραφικό στούντιο Glaszner της Λάρνακας (ίσως της δεκαετίας 1930). [Στα δεξιά είναι ο δημοσιογράφος Οδυσσέας Ευρυβιάδης, ενώ το πρόσωπο στα αριστερά παραμένει αταύτιστο].
Δύο εικόνες του Δωδεκάορτου στο εικονοστάσι του ιερού ναού Παναγίας Χρυσοπολίτισσας στη Λάρνακα, έργα του κρητικού ζωγράφου Θεόδωρου Πουλάκη (β’ μισό του 17ου αιώνα).
«Η Σταύρωσις του Ιησού Χριστού»
«Η Ανάστασις του Ιησού Χριστού»
Η “σατυρική γελοιογραφική εφημερίς” της Λεμεσού Πειρασμός (1921-1922, 1924-1925) ―με διευθυντή τον Γιώργο Ν. Ζήνωνος, αρχισυντάκτη τον Εύσκιο Πεύκη (ψευδώνυμο του Ευέλθοντα Γ. Πιτσιλλίδη), και γελοιογράφους τον Γιώργο Α. Φασουλιώτη και τον Βίκτωρα Ν. Ιωαννίδη― κατά την πρώτη περίοδο της έκδοσής της τυπωνόταν στο Τυπογραφείο Χειμωνίδη στη Λάρνακα. Αντικείμενο της σάτιράς της (σκιτσογραφικής και στιχουργικής) συχνά ήταν και προσωπικότητες της Λάρνακας. Κάποια δείγματα παρουσιάζονται εδώ.
Ο δήμαρχος Λάρνακας Φίλιος Ζαννέτος (Σχέδιο Γ.Α. Φασουλιώτη)
Δημητρός Ν. Δημητρίου, ο «Μάτσας» (σχέδιο Β.Ν. Ιωαννίδη)
Νίκος Θ. Αντωνιάδης, ο «Ανάποδος» (σχέδιο Γ.Α. Φασουλιώτη)
Στο ιστορικό φωτογραφείο των Glaszner της Λάρνακας (ένα από από τα σημαντικότερα κυπριακά φωτογραφεία του πρώτου μισού στου 20ού αιώνα) ο εξοπλισμός δεν περιοριζόταν στις σπουδαίες μηχανές και την εργαστηριακή επεξεργασία ―εδώ ας θυμηθούμε τη ρήση “τέχνη φωτογραφική δεν είναι μόνο η μηχανή αλλά και το μάτι πίσω από τη μηχανή”― αλλά και σε αριθμό κατασκευών που βοηθούσαν στη δημιουργία της σχετικής ατμόσφαιρας.
Με την αισθητική και της απαιτήσεις της εποχής, στις συχνές σκηνοθεσίες των στημένων φωτογραφίσεων περιλαμβανόταν και η βαρκάδα, αφού η η πόλη ήταν παραλιακή. Κεντρικό στοιχείο σε τέτοιες σκηνές ήταν θαλασσινό σκηνικό με τη βάρκα Ελπίς 3, μόνιμο “επιπλο” του φωτογραφείου, όπως φαίνεται και στις δύο φωτογραφίες που ακολουθούν. Στην πρώτη η οικογένεια Λεοπόλδου Γκλάζνερ, και στη δεύτερη δύο (αταύτιστα) κοριτσάκια ―και στις δύο φωτογραφίες περιλαμβάνεται και η νεαρή κόρη του ζεύγους Γκλάζνερ, Ίρμα.
Σε παλαιότερη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο ([17]. «Ο Βίκτωρ Ν. Ιωαννίδης στο Π.Ε.Λ.Λ.») είχαν δημοσιευθεί τέσσερα σατιρικά σχέδια του λεμεσιανού ζωγράφου Βίκτωρα Ν. Ιωαννίδη, της περιόδου κατά την οποία ο καλλιτέχνης εργαζόταν ως καθηγητής τέχνης στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας.
Τέσσερα ακόμη σχέδια του «Βικτωρή», της ίδιας εποχής, έχουν προσφερθεί στο ιστολόγιο από τον φίλο Κρίτωνα Γεωργιάδη και παρουσιάζονται εδώ. Επίσης ένα μεγάλων διαστάσεων διαφημιστικό από το «Ατελιέ Ιωαννίδη», της ιδίας περιόδου (γύρω στα 1936), για την Υποδηματοποιία Αβρααμίδη, μια βιομηχανία με στενούς δεσμούς με τη Λάρνακα. (Ανήκει στην κυρία Αντιγόνη Περεντού-Βαβατσινιώτη).
Αυτοπροσωπογραφία (1944)
Ο θεολόγος Χαράλαμπος Πατσίδης
Η φιλόλογος Ήβη Πετρίδου
Νίκος Στρόγγολος, καθηγητής εμπορικών
Διαφήμιση (λάδι σε καμβά, 1.76 x 2.00 μ.)
Πριν από την εφεύρεση και διάδοση της φωτογραφικής μηχανής η εικόνα ενός τόπου, μιας προσωπικότητας ή ενός γεγονότος μπορούσε να αποδοθεί μόνο με σχεδίασμα. Όταν μάλιστα αυτό προορίζονταν για εκτύπωση είχε την πρόσθετη ανάγκη επεξεργασίας από χαράκτη, ο οποίος θα μετέφερε το αρχικό σχέδιο σε ξύλο ή μέταλλο. Ήταν μια διαμεσολάβηση που έδινε τη δυνατότητα να εξωραϊστεί η εικόνα, ακόμη και να προστεθούν στοιχεία που δεν υπήρχαν στο αρχικό σχέδιο. Είναι για αυτό το λόγο που σε χαρακτικά παλαιών εντύπων μπορεί κάποιος να εντοπίσει ανακρίβειες ή υπερβολές.
Εκτός όμως από επιμέρους στοιχεία που δυνατόν να μην αντιπροσώπευαν την πραγματικότητα, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου ο καλλιτέχνης άφηνε ελεύθερη τη φαντασία του και σχεδίαζε τοπία εντελώς εξωπραγματικά, έστω κι αν έδινε τίτλο συγκεκριμένου τόπου.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η απεικόνιση της Λάρνακας στο χαρακτικό που ακολουθεί, όπου η φαντασία του καλλιτέχνη κυριολεκτικά “οργιάζει”. Πρόκειται για σχέδιο που κυκλόφόρησε ευρύτατα σε πολλές χώρες κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα.
Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ο λεμεσιανός ζωγράφος Βίκτωρ Ν. Ιωαννίδης (1903-1984) εργάστηκε ως καθηγητής τέχνης στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας. Ο «Βικτωρής», όπως ήταν γνωστός στους φίλους του, με αξιοσημείωτη ευθυμογραφική διάθεση σχεδίασε κάποιους από τους συναδέλφους του στο Λύκειο και τα πορτρέτα τους για πολλά χρόνια ήταν αναρτημένα στους τοίχους του παλαιού κτηρίου του σχολείου. (Ο Ιωαννίδης με σκίτσα του είχε συνεργαστεί και στην έκδοση στη Λεμεσό της σατιρικής εφημερίδας Γέλιο, του Γιώργου Φασουλιώτη). Τέσσερα από τα σκίτσα του παρουσιάζονται πιο κάτω:
Κίκα Σούντια, καθηγήτρια των γαλλικών.
Λοΐζος Ιωαννίδης, καθηγητής των αγγλικών (λόγω του ύψους του σχεδιάστηκε σε δύο δόσεις!)
Ερασμία Μιχαηλίδου, καθηγήτρια γυμναστικής
Ανδρέας Δάντης, παιδονόμος
ΛΑΡΝΑΚΑ 