[150]. Magda Ohnefalsch-Richter, “Ο μάγος Θεοδόσης, από τον Άη-Γιάννη της παλιάς Λάρνακας”

[Η Magda Ohnefalsch-Richter (1873-1922), σύζυγος του γερμανού “αρχαιολόγου” Max Ohnefalsch-Richter, έζησε στην Κύπρο κατά την περίοδο 1894-1912. Το 1913 δημοσίεψε στα γερμανικά βιβλίο με τίτλο τα “Ελληνικά ήθη και έθιμα στην Κύπρο”, από όπου και το διασκεδαστικό περιστατικό που ακολουθεί, όπως και η φωτογραφία του συζύγου της. (Ο Max Ohnefalsch-Richter βρισκόταν στην Κύπρο από το 1878, ασχολούμενος και με το εμπόριο αρχαιοτήτων!)] 

Όταν κάποτε ο σύζυγός μου, που διέμενε τότε μόνος στην Κύπρο, αρρώστησε με ιλαρά, έστειλε τον υπηρέτη του να καλέσει κάποιο γνωστό του γιατρό. Ο υπηρέτης δεν βρήκε τον γιατρό, πληροφορήθηκε όμως από το φαρμακοποιο ότι πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε γιατρό ή φάρμακο μπορούσε να τον βοηθήσει ο γερο-μάγος Θεοδόσης, φύλακας των κλειδιών της εκκλησίας του Άη Γιάννη στην παλιά Λάρνακα. Μια γραφή, σταλμένη από το μάγο, θα ήταν αρκετή για να γίνει ο άρρωστος κύριός του εντελώς καλά. Φοβισμένος ο υπηρέτης πήγε στον Μάγο, ο οποίος όμως, αντί να στείλει τη γραφή, ήρθε ο ίδιος στον άρρωστο. Είπε ότι δεν αρκούσε να στείλει την ευχή, παρά έπρεπε να γράψει προσωπικά ο ίδιος πάνω στο κεφάλι του αρρώστου ―επειδή, βέβαια, ανέμενε να πληρωθεί καλά (όταν έμαθε ότι πρόκειται για ξένο άρρωστο).

     Ο μάγος κάθισε τον σύζυγό μου σε μια καρέκλα, και όταν εκείνος είδε τον μάγο να βγάζει από την τσάντα του ένα κομμάτι ξύλο τυλιγμένο με ολόλευκο βαμβάκι, χωρίς να υποψιαστεί τίποτα κακό, δέχθηκε να υποστεί τη διαδικασία του εξορκισμού. Δεν πρόσεξε όμως ότι ο μάγος κρατούσε κι ένα μικρό φιαλίδιο με μελάνι, κι έτσι, σε λίγα λεπτά, ο άρρωστος ήταν παντού ζωγραφισμένος με μαύρα ιερογλυφικά, τα οποία ούτε οι μεγαλύτεροι και σπουδαιότεροι ειδικοί δεν θα μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν. Για περίπου δεκαπέντε λεπτά ακολούθησε ένα ξόρκι στα ελληνικά, που εναλλασσόταν με μιαν άλλη γλώσσα που έμοιαζε με αραβικά. Γινόταν επίκληση σε όλους τους αγγέλους, αρχαγγέλους, αποστόλους, ευαγγελιστές και αγίους, στο όνομα της Αγίας Τριάδας να διώξουν όλους τους δαίμονες, μικρούς και μεγάλους, από τον ταπεινό ταλαίπωρο Max Ohnefalsch-Richter. Ο μεσολαβητής μίλησε επίσης για την αρρώστια του συζύγου μου και σε συναδέλφους του, όπως τον Άγιο Πέτρο κλειδοκράτορα του ουρανού. Μερικές φορές φυσούσε επάνω στον άρρωστο τρεις φορές και τον ράντιζε με νερό, έως ότου ―όπως πίστευε― μαζί με τους διαβόλους και τους δαίμονες εγκαταλείψουν τον άρρωστο όλων των ειδών οι φωτιές: διασταυρούμενες, κρύες και ζεστές, από κάρβουνα ή από ξύλα, από τον αέρα. Τέλος, ο μάγος ζήτησε από τον σύζυγό μου να τον συγχωρέσει για όση ταλαιπωρία του προκαλούσε. “Καταλαβαίνω”, απάντησε ο σύζυγός μου, “ότι όλα πρέπει να τα υπομένει κανείς χάριν της επιστήμης”. Ύστερα όμως ήρθε το χειρότερο: ο μάγος τον έφτυσε τρεις φορές, χωρίς εκείνος να προλάβει να το αποφύγει.

     Τέλος ο “Μάγος” τον διαβεβαίωσε ότι κατείχε μαγικό έγγραφο χαρτί από το βασιλιά Σολομώντα, στα αραβικά, που του έδινε αυτή τη δύναμη. Έφυγε ο Μάγος και, πριν προλάβει να καθαρίσει ο άντρας μου το πρόσωπό του από το μελάνι, ήλθε ο γιατρός. Ο σύζυγός μου του διηγήθηκε τι είχε συμβεί, επειδή ο γιατρός, ένας έξυπνος Κύπριος με καλές ιατρικές σπουδές στην Ευρώπη, ήθελε να πληροφορηθεί όλα τα σχετικά για τις μαγείες. Ο νεαρός γιατρός αναστατώθηκε από όσα άκουσε και είπε στον σύζυγό μου: “Τούτο θα είναι ντροπή για τους Κυπρίους, αν εσείς το δημοσιεύσετε”. Όμως αυτή η ντροπή δεν είναι τόσο μοναδική. Και σε χώρες προοδευμένες και με υψηλή πνευματική ανάπτυξη, ακόμη και σήμερα συνηθίζεται να “διαβάζουν ξόρκια” για την αρρώστια αυτή.

     Όταν ύστερα από μερικές μέρες η αρρώστια άρχισε να υποχωρεί, όλοι στη συνοικία ήταν απόλυτα βέβαιοι ότι τον Γερμανό έσωσε από βέβαιο θάνατο, ή τουλάχιστον από την πολύ βαριά ασθένειά του, αποκλειστικά ο Θεοδόσης ο Μάγος.